Τα ιατρικά συνέδρια υπήρξαν προνομιακό πεδίο για τις φαρμακευτικές εταιρείες, προκειμένου ν΄ ασκούν «επιρροή» στην ιατρική κοινότητα. Αυτή η «επιρροή» κυμαίνονταν από την προσπάθεια κατευθυνόμενης πληροφόρησης έως την ευθεία απόπειρα χρηματισμού, προκειμένου να συνταγογραφούνται σκευάσματα συγκεκριμένων φαρμακευτικών εταιρειών.
Την εποχή των παχιών αγελάδων (2004-2010), υπήρξε εκτίναξη της φαρμακευτικής δαπάνης στα 5 δις ευρώ κατ΄ έτος και η «επιρροή» έφτασε στο κατακόρυφό της.
Έκτοτε, παρά την ύφεση της φαρμακευτικής δαπάνης που παρατηρήθηκε στα χρόνια των μνημονίων, δεν υπήρξε μέχρι το 2015 καμία απόπειρα να τεθεί θεσμικό πλαίσιο, ώστε να εξαλειφθούν ανάλογα φαινόμενα, τα οποία συνέβαλαν καθοριστικά στη χρεοκοπία της χώρα μας.
Μετά το 2015 η ηγεσία του υπουργείου Υγείας και του ΚΕΣΥ άρχισαν να συζητούν με τις ιατρικές κοινότητες και τις φαρμακευτικές εταιρείες τη θέσπιση ενός κώδικα, ώστε σταδιακά η χρηματοδότηση των ιατρικών συνεδρίων να υπακούει σε κανόνες, να υπάρχει λογοδοσία και έλεγχος και η διαχείριση να αποβεί σε όφελος της επιστημονικής γνώσης.
Μετά από εξαντλητικό διάλογο μεταξύ του υπουργείου Υγείας, των ιατρικών κοινοτήτων και των φαρμακευτικών εταιρειών υπήρξαν ρυθμίσεις στο νόμο 4600/2019 και βάσει αυτών εκδόθηκε υπουργική Απόφαση για τη συνεχιζόμενη ιατρική εκπαίδευση (κλικ εδώ).
Κι ενώ υπήρχε προσδοκία να εφαρμοστούν οι ρυθμίσεις από το φετινό φθινόπωρο, η κυβερνητική αλλαγή τινάζει τα πάντα στον αέρα, όπως συνέβη και με τα Σώματα Επιθεωρήσεων και την Αρχή Ανταγωνισμού.