Θα κλάψουν μανούλες

 

ΒΟΛΕΥΕΙ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΝΑ ΧΡΕΩΝΕΙ ΣΤΗΝ Ε.Ε. ΤΙΣ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΕΓΑ

ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ μανία καταδίωξης των εργαζόμενων μητέρων επιδεικνύει η κυβέρνηση, δεύτερη φορά μέσα σε δύο χρόνια.

Με την ασφαλιστική «μεταρρύθμιση» του 2008 (ν.3655) αυξήθηκαν τα όρια ηλικίας για συνταξιοδότηση των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα (ΙΚΑ και ειδικά ταμεία των ΔΕΚΟ και των τραπεζών). Παράλληλα, μειώθηκαν οι συντάξεις όσων (κυρίως γυναικών) εξέρχονται του εργασιακού βίου νωρίτερα του συμβατικού ορίου (μείον 6% επί της σύνταξης για κάθε χρόνο πρόωρης εξόδου). Σειρά τώρα έχουν οι γυναίκες δημόσιοι υπάλληλοι. Το διπλό αυτό χτύπημα και ιδιαίτερα οι σχεδιαζόμενες για τους επόμενους μήνες παρεμβάσεις της κυβέρνησης στο συνταξιοδοτικό του Δημοσίου οδηγούν στο συμπέρασμα ότι και φέτος «θα κλάψουν μανούλες…».

Η περιβόητη εξίσωση των ορίων ηλικίας ανδρών και γυναικών, τύποις τουλάχιστον, επιβάλλεται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία εμπλέκεται με το ασφαλιστικό (μόνο) στις περιπτώσεις των επαγγελματικών ταμείων. Στην περίπτωση του Δημοσίου οι συντάξεις δίνονται από τον εργοδότη, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους. Αυτό το στοιχείο ήταν αρκετό για το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΔΕΚ) να αποφανθεί ότι πρόκειται για επαγγελματικές συντάξεις.

Για τα μάτια του κόσμου

Σε αυτή την απόφαση οδηγήθηκε και από τη (μη) υπερασπιστική τακτική της κυβέρνησης, η οποία αρχικά άφησε να χειριστεί την υπόθεση το υπουργείο Εξωτερικών, ακολούθως το υπουργείο Απασχόλησης κατέφυγε σε ανούσια υπομνήματα, ενώ την ίδια ώρα προετοιμαζόταν το έδαφος των ανατροπών στα όρια ηλικίας.

Είναι ενδεικτικό ότι εξαίρεσε το Δημόσιο και τα σώματα ασφαλείας από τις δρακόντειες ρυθμίσεις του νόμου 3655/2008 (νόμος Πετραλιά), αφού ανέμενε την καταδικαστική απόφαση του ΔΕΚ για να το πράξει. Εξέλιξη που τη βόλευε… μικροκομματικά, αφού έτσι «χρεώνει» στην Ευρωπαϊκή Ενωση τις εθνικά σχεδιαζόμενες ανατροπές στο ασφαλιστικό.

Αλλά και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις του Δημοσίου (ΑΔΕΔΥ, ομοσπονδίες) επέμεναν να εξαιρεθούν οι εργαζόμενοι του (ελληνικού) Δημοσίου, να διατηρηθεί το ασφαλιστικό καθεστώς ως έχει, όταν στις άλλες χώρες (Ιταλία κ.ά.) επιβλήθησαν αλλαγές μέσω της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Οι αγκυλώσεις των εργαζομένων στο Δημόσιο, οι οποίοι θεωρούν ότι έχουν (ή οπωσδήποτε δικαιούνται) μια διαφορετική ασφαλιστική αντιμετώπιση, δεν επέτρεψαν τη διατύπωση πιο ευέλικτων προτάσεων, όπως η υπαγωγή στο ειδικό καθεστώς ασφάλισης στο ΙΚΑ (μόνο για την κύρια σύνταξη, όπως συμβαίνει με τους υπαλλήλους των Νομικών Προσώπων).

Να σημειωθεί ότι στο ΙΚΑ και στα άλλα ταμεία, στα οποία δεν εμπλέκεται η Κομισιόν, υφίστανται διαφορετικά όρια ηλικίας και εν πάση περιπτώσει μια προοδευτική κυβέρνηση μπορεί να θεσπίσει κίνητρα αντιμετώπισης του δημογραφικού προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα.