Τριπλοπληρώνουν για την υγειά τους οι άμοιροι εργαζόμενοι με το (μεικτό) μισθό των 687,89 ευρώ: Καταβάλλουν 60% των επαχθών έμμεσων φόρων, εισφορές για τον κλάδο Υγείας, που ποικίλλουν από Ταμείο σε Ταμείο (π.χ. στο ΙΚΑ είναι 7,65% επί του μεροκάματου) και όταν έρθει η ώρα της ανάγκης τα λαϊκά νοικοκυριά βάζουν ξανά βαθιά το χέρι στην τσέπη για να καλύψουν το 57,2% των συνολικών δαπανών Υγείας.
Αλλά, κι ό,τι μένει στο πουγκί των Ταμείων «σπρώχνεται» πάλι στην άγρια ζούγκλα της εμπορευματοποίησης των υπηρεσιών Υγείας, όπου υποκλίθηκαν, εναλλάξ, οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ – ΝΔ. Την τελευταία δεκαπενταετία, η συμμετοχή του κρατικού προϋπολογισμού στη δημόσια δαπάνη Υγείας μειώθηκε από 41,4% το 1992 σε 27% το 2007, ενώ – αντίστοιχα – η συμμετοχή της Κοινωνικής Ασφάλισης αυξήθηκε από 58,6% σε 73%, σύμφωνα με μελέτη του Εργαστηρίου Οργάνωσης και Αξιολόγησης Υπηρεσιών Υγείας του Τμήματος Νοσηλευτικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Δηλαδή, τα ασφαλιστικά ταμεία πληρώνουν κάπου 6,5 – 6,7 δισ. ευρώ το χρόνο για δαπάνες που θα έπρεπε να είναι υποχρέωση του κράτους.
Ομως, οι γαλαζοπράσινες κυβερνήσεις δεν άφησαν παραπονεμένο και το κεφάλαιο που δρα στην Υγεία: ΙΚΑ, ΤΕΒΕ (ΟΑΕΕ), ΟΓΑ και ΟΠΑΔ (Ταμείο Δημοσίου) κατά την περίοδο 2001 – 2003 πλήρωσαν 1,56 δισ. ευρώ – ήτοι 520 εκ. ευρώ ετησίως – στον ιδιωτικό τομέα, που αντιπροσωπεύουν το 52% – 60% του τζίρου των ιδιωτικών κλινικών, των διαγνωστικών κέντρων και των μαιευτικών κλινικών, σύμφωνα με μελέτη του Εργαστηρίου Υγιεινής της Ιατρικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Αυτοί οι τζίροι επιτρέπουν στις επιχειρήσεις Υγείας να έχουν τη μεγαλύτερη αποδοτικότητα κεφαλαίων που – κατά μέσον όρο – την περίοδο 2002 – 2006 έφτασαν το 128,92% (ICAP). Δηλαδή, ένας επιχειρηματίας Υγείας αποσβαίνει τα κεφάλαια που επενδύει μέσα σε μια τετραετία και μετά «δουλεύει» αποκλειστικά για το κέρδος.
Ολα αυτά είναι γνωστά, καθώς παρουσιάζονται τουλάχιστον δύο και τρεις φορές το χρόνο σε διάφορα επιστημονικά συνέδρια, στα οποία μετέχουν πρωτοκλασάτα στελέχη των κυβερνήσεων. Μάλιστα, οι δεκάρικοι που εκφωνούν καταλήγουν με το στερεότυπο: «Περιμένουμε τα πορίσματα του συνεδρίου σας τα οποία θα λάβουμε σοβαρά υπόψιν…».
Και, βέβαια, εκείνο που παίρνουν …σοβαρά υπόψιν στην πολιτική τους πρακτική είναι οι απαιτήσεις της αγοράς και οι υποδείξεις των Βρυξελλών, για την περίοδο 2008 – 2013 που υιοθετήθηκαν από κοινού από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο (23.10.2007). Αυτές οι κατευθύνσεις αποτυπώνονται και στο σχέδιο νόμου για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (ΠΦΥ) που δημοσιοποίησε την περασμένη βδομάδα η κυβέρνηση και αποτελούν την άλλη όψη της αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης της κυβέρνησης. Τα λαϊκά στρώματα θα πρέπει να αρρωσταίνουν όσο επιτρέπει το πιστωτικό όριο της ηλεκτρονικής (ευρω)κάρτας, εξισώνεται ο δημόσιος με τον ιδιωτικό τομέα Υγείας και το κενό που δημιουργείται θα καλυφθεί με τις μη κυβερνητικές οργανώσεις – το «θεσμό της άτυπης φροντίδας Υγείας» – που με το αζημίωτο θα διαχειρίζονται κονδύλια του κράτους, των επιχειρήσεων και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Οι σύγχρονες, όμως, ανάγκες του γενικού πληθυσμού θέτουν στην ημερήσια διάταξη τη διεκδίκηση ενός ενιαίου δημόσιου δωρεάν συστήματος Υγείας για όλους με την κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης σε αυτόν τον ευαίσθητο χώρο.
Γιώργος ΜΟΥΣΓΑΣ
