Πετρόπουλος Α.
Στο νέο επικαιροποιημένο Μνημόνιο Νο4, υπάρχει δέσμευση για παρεμβάσεις μέχρι τον Ιούλιο ώστε να επιτευχθεί «μεγαλύτερη μισθοδοτική ευελιξία» στις επιχειρήσεις. Σε αυτό το πλαίσιο έχει ιδιαίτερη σημασία η προχθεσινή παρέμβαση της Κομισιόν που αναφερόμενη ειδικά στην Ελλάδα, προαναγγέλλει το “τέλος των συλλογικών συμβάσεων” και την αντικατάστασή τους με ρύθμιση των κατώτερων αποδοχών σε επίπεδο επιχείρησης. Η πρωτοφανής και πρωτόγνωρη αυτή παρέμβαση έρχεται να εξειδικεύσει με σαφήνεια τις μνημονιακές κατευθύνσεις της τρόικας και συνοδεύεται για πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρώπης από ανοιχτή και σκληρή επίθεση στα συνδικάτα.
Ωστόσο τόσο η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων με συνοπτικές διαδικασίες, όσο και τα μέτρα που αφορούν στη διευθέτηση του χρόνου εργασίας ακόμη και σε ετήσια βάση, στην περαιτέρω μείωση του κόστους των υπερωριών, καθώς και τη δυνατότητα διακοπής των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, πριν από τη λήξη τους, χωρίς την καταβολή αποζημίωσης, γίνεται κατανοητό ότι δεν περιορίζονται στον αμιγώς ιδιωτικό τομέα, όπου άλλωστε το τελευταίο εξάμηνο οι κλαδικές συμβάσεις έχουν σταματήσει να ισχύουν και οι ατομικές συμβάσεις εργασίας επιβάλλονται σταδιακά με το εκβιαστικό δίλημμα των απολύσεων. Επεκτείνονται, και αυτό εξειδικεύει το 4ο Μνημόνιο, και στους κλάδους των ΔΕΚΟ και των τραπεζών. Ήδη οι τραπεζοϋπάλληλοι τίθενται “υπό καθεστώς ιδιωτικού τομέα”, όπως εύσχημα βαφτίζεται η κατάργηση των Κανονισμών Εργασίας, ακόμα και αυτών που ισχύουν στις αμιγώς ιδιωτικές τράπεζες, οδηγώντας όχι μόνο σε μείωση μισθών, αλλά και σε αθρόες απολύσεις.
Το μοντέλο επεκτείνεται ήδη και στις άλλες ΔΕΚΟ, τις πλέον κερδοφόρες όπως ο ΟΤΕ και η COSMOTE, όπου η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων συμβαδίζει με απολύσεις τουλάχιστον 200 εργαζομένων, ενώ στον χώρο της ιδιωτικής τηλεπικοινωνίας η WIND καταργεί τις συμβάσεις και η ΙΝΤΡΑΚΟΜ μετά τις 100 πρώτες απολύσεις και τη γενική μείωση των μισθών κατά 15%, στέλνει εξώδικα απολύσεων σε όσους δεν αποδέχονται τη “διαπραγμάτευση” σε ατομικό επίπεδο και τη μείωση των μισθών. Στις Αστικές Συγκοινωνίες, η νέα εργασιακή πραγματικότητα δεν συνοδεύεται μόνο από μείωση μισθών και διάλυση των συμβάσεων, αλλά και από εκχώρηση του συγκοινωνιακού έργου (διαχείριση εισιτηρίων) σε ιδιώτες με τη μέθοδο των συμπράξεων (ΣΔΙΤ). Δέκα ημέρες μετά την ανακοίνωση των μέτρων στο πλαίσιο του 4ου Μνημονίου, σβήνονται με συνοπτικές διαδικασίες και τα τελευταία εργασιακά δικαιώματα, που κατακτήθηκαν τα τελευταία 50 χρόνια. Το “δόγμα του σοκ” που υπαγορεύει το Μνημόνιο και εξειδικεύει η Κομισιόν, επιβάλλεται με διαδοχικά χτυπήματα σε όλο τον κόσμο της εργασίας…