Οι κλινικάρχες πολύ σύντομα απέκτησαν και τον έλεγχο των αντιπροσωπειών των υλικών (οι μεγαλύτερες εταιρείες για τα φίλτρα είναι οι Frisenius και η Β. Brown). Eίναι χαρακτηριστικό ότι το φίλτρο χαμηλής διαπερατότητας (Low Flux) της Frisenius κοστίζει στην Κύπρο 10,8 ευρώ και το ελληνικό Δημόσιο χωρίς διαγωνισμό το αγόραζε, το 2007, προς 40 ευρώ, ενώ το φίλτρο υψηλής διαπερατότητας (Hi Flux) που κοστίζει 19,55 ευρώ στην Κύπρο κόστιζε στο Δημόσιο χωρίς διαγωνισμό 50 ευρώ!
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ακριβότερος τύπος φίλτρων μπορούσε να χρησιμοποιείται με έναν ποσοτικό περιορισμό (όχι πάνω από 40%) χωρίς ωστόσο αυτό να ελέγχεται. Επίσης μια ακριβότερη διαδικασία, όπως η αιμοδιήθηση, που έπρεπε να γίνεται κατ’ εξαίρεση, γινόταν κατά κόρον. Στη διαδικασία αυτή το φίλτρο είναι ακριβότερο από ό, τι στην κλασική αιμοκάθαρση αφού χρεώνονται και διάφορα διαλύματα.
«Ολο το “παιχνίδι” παιζόταν στην τιμολόγηση των υλικών», λέει στην «Κ» ελεγκτής του Σώματος Επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης που είχε εμπλακεί στους ελέγχους. Ετσι αποφασίστηκε να καθιερωθεί το «κλειστό νοσήλιο», δηλαδή η ενιαία τιμή για τη συνεδρία και τα υλικά. Κάποια υλικά όμως συνέχισαν να τιμολογούνται ελεύθερα (ανεξέλεγκτα…), ενώ οι προηγούμενες υψηλές τιμές των φίλτρων για παράδειγμα, «ενσωματώθηκαν» χωρίς εκπτώσεις στη νέα ενιαία τιμή με την οποία το Δημόσιο θα έκανε… οικονομία. Θα είχε ενδιαφέρον, το κράτος να αποκτήσει π. χ. μία ακριβή εικόνα της «κατάχρησης» που γινόταν με την περίφημη ερυθροποιητίνη (ΕΡΟ) για τη χρήση της οποίας δεν υπάρχουν σχετικές οδηγίες…