Το στοιχειώδες δικαίωμα της ιατρικής περίθαλψης στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης στερούνται χιλιάδες μετανάστες που ζουν και εργάζονται χωρίς τα απαραίτητα έγγραφα παραμονής.
Αυτό αποκαλύπτει η έρευνα του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου και των Γιατρών του Κόσμου, που βασίστηκε σε συνεντεύξεις με 1.218 παράνομους μετανάστες που ζουν στην Ευρώπη. «Το δικαίωμα στην υγεία δεν είναι δεδομένο, ούτε για τους μετανάστες χωρίς έγγραφα παραμονής, ούτε για τους αιτούντες άσυλο στην ΕΕ. Σε καμία από τις χώρες οι μετανάστες χωρίς έγγραφα παραμονής δεν μπορούν να φτάσουν στο υψηλότερο εφικτό επίπεδο σωματικής και ψυχικής φροντίδας, όπως ορίζεται από τα διεθνή κέντρα για τα ανθρώπινα δικαιώματα», επισημαίνουν οι ερευνητές.
Το πλέον αρνητικό, για την Ελλάδα, στατιστικό στοιχείο της έρευνας είναι το γεγονός ότι οι παράνομοι μετανάστες δεν έχουν σχεδόν καμία πιθανότητα να βρουν ιατρική περίθαλψη αν δεν την πληρώσουν εξ ολοκλήρου από την τσέπη τους. Τα στοιχεία δείχνουν ότι μόλις το 2,7% των παράνομων μεταναστών πληροί τους όρους ώστε η πολιτεία να αναλάβει το κόστος της περίθαλψής τους, ένα ποσοστό που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το 98,2% του Βελγίου, το 72,7% της Ισπανίας, το 88,9% της Γαλλίας και το 55,3% της Ιταλίας.
Οι λόγοι
Το συγκεκριμένο εύρημα της έρευνας εξηγεί πιθανά και τους λόγους για τους οποίους οι παράνομοι μετανάστες αποφεύγουν να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα υγείας τους στα δημόσια νοσοκομεία. Το 56% επισκέφτηκε τα ιατρεία των ειδικών δομών την τελευταία φορά που αντιμετώπισε πρόβλημα υγείας, ενώ μόλις το 15,5% πήγε στα ιατρεία ενός δημόσιου νοσοκομείου. Μολονότι σε χώρες όπως η Γαλλία και η Σουηδία το ποσοστό των μεταναστών που επισκέπτονται τα ιατρεία των ειδικών δομών είναι μεγαλύτερο, η έρευνα αναφέρει ότι «στην Ελλάδα κανένα σύστημα δεν προβλέπει την ανάληψη του κόστους της περίθαλψης εκτός από την περίπτωση των έκτακτων περιστατικών».
Οι μετανάστες που ζουν στη χώρα μας αναφέρουν πως η πρόσβαση στην περίθαλψη εμποδίζεται κυρίως εξαιτίας του μεγάλου οικονομικού κόστους (28,8%) και του φόβου της καταγγελίας, της σύλληψης, της διάκρισης ή της άρνησης παροχής υπηρεσιών (27,1%). Αντίθετα, δεν τους προβληματίζουν οι διοικητικές δυσκολίες και η πολυπλοκότητα του συστήματος.
Στα αρνητικά ευρήματα της έρευνας μπορεί να προστεθεί ακόμα και το ζήτημα της ρατσιστικής αντιμετώπισης των παράνομων μεταναστών που καταφέρνουν τελικά να βρουν ιατρική φροντίδα σε κάποιο νοσοκομείο. Το 11% των ερωτηθέντων δηλώνουν ότι τον τελευταίο χρόνο έπεσαν θύματα ρατσιστικής συμπεριφοράς όταν αναζήτησαν περίθαλψη. Πρόκειται για ένα ποσοστό το οποίο είναι μικρότερο μόνο από το αντίστοιχο της Μεγάλης Βρετανίας και της Σουηδίας.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΟΓΙΑΤΖΑΚΗΣ